Można za jednym zamachem. Pies zawyje i już.
Można też po kawałku. Wprawdzie zachowa wtedy ogon (choć coraz krótszy) na dłużej, ale wyć będzie za każdym razem.
U ludzi – jakby odwrotnie. Jeśli pozbawić ich czegoś od razu, wtedy protestują wniebogłosy. Jeśli jednak konfiskować im prawa stopniowo, jakoś tego nie zauważają.
Zgodnie z nową ustawą o szkolnictwie wyższym już w ubiegłym roku wykładowcy z państwowych uczelni musieli prosić swoich rektorów o zgodę na drugą pracę. Zgodę udzielaną pod warunkiem braku “konfliktu interesów”.
W tym roku to już nie wystarczy. Rektorzy domagają się (jakim prawem?!) “wykazania korzyści” dla uczelni z faktu dodatkowego zatrudnienia jej pracowników.
A więc tylko w ciągu jednego roku nastąpiło znamienne poszerzenie ustawy (a właściwie wykroczenie poza to, co przewiduje) i dalsze ograniczenie wolności kadry dydaktycznej. Pies wyłby coraz głośniej, ale profesorowie siedzą cicho.
Widocznie przy podcinaniu skrzydeł elicie intelektualnej kraju sprawdza się inna procedura niż przy obcinaniu psiego ogona.
